เหตุใดหลวงพ่อจึงทุ่มเทชีวิต
ให้แก่งานค้นคว้าวิปัสสนาอย่างอุกฤษฏ์ 

      วันหนึ่ง หลวงพ่อใช้เวลาจำวัดเพียง ๒ ชั่วโมงเท่านั้น นอกนั้นใช้เวลาส่วนใหญ่ค้นคว้าวิชาวิปัสสนา ตามหลักการแพทย์ ร่างกายต้องมีเวลาพักผ่อนคือ นอนหลับอย่างน้อยวันละ ๘ ชั่วโมง แม้หลวงพ่อจะมีสภาพใจวิเวก เหมาะแก่การเจริญธรรมภาวนา เกิดความสุขทางใจปานใด แต่ร่างกายทนไม่ไหว การฝึกภาวนาสมัยที่หลวงพ่อมีสมณศักดิ์เป็นพระครูสมณธรรมสมาทาน พระสงฆ์ที่เรียนกับหลวงพ่อนั่งกัมมัฏฐานถึงวันละ ๖ ชั่วโมงรวดเดียวติดต่อกัน นี่คือข้อเท็จจริงที่เราค้นคว้าได้ สมาชิกที่มาศึกษาบางส่วนเกิดการเมื่อยขบ ทนไม่ไหวก็มี การที่หลวงพ่อทุ่มเทร่างกายเพื่อการนั่งภาวนานานๆ และพักผ่อนน้อย เป็นเหตุหนึ่งที่ร่างกายทนไม่ไหว ในที่สุดหลวงพ่อก็ป่วยไข้และมรณภาพเร็วเกินไป 

      หลวงพ่อให้เหตุผลว่า ชีวิตของเราไม่พอแก่การค้นคว้าธรรมปฏิบัติ หากเราค้นคว้าย่อหย่อนไม่ว่าจะด้วยเหตุใด ย่อมยากแก่การเข้าถึงความรู้อันยิ่งนั้น เพราะขอบข่ายของวิชาธรรมกายกว้างไพศาลและละเอียดยิ่งนัก หากไม่เอาชีวิตเป็นเดิมพันเราจะไม่ได้อะไรเลย ชีวิตของเราขาดผลงานอันประเสริฐ ผลงานอันประเสริฐตามความหมายของหลวงพ่อก็คือ วิธีทำใจให้ใสนั้นคืออย่างไร เพราะคำสอนมีอยู่แล้วว่า สจิตฺตปริโยทปนํ ซึ่งแปลว่า การทำใจให้ใส หากเราไม่รู้วิธีการของพระศาสดาในเรื่องนี้ จะส่งผลให้สภาพใจคนต่ำ เมื่อสภาพใจต่ำเพียงอย่างเดียว ย่อมทำบาปไม่ทำกุศล ปิดทางมรรคผลนิพพานอย่างสิ้นเชิง ก็แปลว่าธรรมภาคกิเลสมีอานุภาพ แก่กล้า เหตุนี้เอง จำต้องค้นคว้าวิชาธรรมกายให้รุดหน้า เพราะธรรมกายคือพระศาสดา และ พระศาสดาคือธรรมกาย เมื่อเราค้นพบธรรมกายแล้ว งานสะสางธาตุธรรมจะเริ่มทันที งานสะสางธาตุธรรมของหลวงพ่อคือปราบมารนั่นเอง 

      กล่าวถึงงานปราบมารของหลวงพ่อ หลวงพ่อท่านระดมสรรพกำลังทุกสถาน ตั้งเป็นเวรถึง ๖ เวรๆ ละ ๓ ชั่วโมง ตลอดวันตลอดคืนไม่หยุดเลย พลรบเวรบางเวร ๒๐ คน บางเวรน้อยกว่านั้น ขณะที่หลวงพ่อฉันอาหารหรือทำวัตรเย็นทำวัตรเช้า เวรเขาเดินวิชาไปเรื่อยไม่หยุด พอหลวงพ่อเสร็จภารกิจเหล่านั้น จะมาซักถามผลงานของเวรที่กำลังเดินวิชาอยู่ทันที ว่าขณะนี้ได้ความรู้อะไร และจะทำประการใดต่อไป หลวงพ่อท่านจะตรวจสอบทางญาณทัสสนะทันที หลวงปู่ชั้ว โอภาโส เล่าว่าหลวงพ่อกวดขันวิชาปราบมารแบบหามรุ่งหามค่ำเป็นเวลากว่า ๓๐ ปี 

      นี่คือผลงานอันประเสริฐ เป็นอภินิหารของหลวงพ่อที่สามารถทำได้ พลรบมีทั้งพระสงฆ์ สามเณร อุบาสิกา และคฤหัสถ์ สามารถปกครองให้ศิษย์ทั้งหลายเข้าเวรโดยไม่มีใครขาดหน้าที่ ติดต่อเป็นเวลา ๓๐ ปีกว่า ตั้งแต่ต้นจนถึงวันที่หลวงพ่อมรณภาพ นี่คืออภินิหาร

อ่านเพิ่มเติมใน >>> หนังสืออภินิหารหลวงพ่อวัดปากน้ำ หน้า 51